On the road again ..... and Olive Garden

Creatief met zure (vieze) wormen

Vanmorgen stonden we vroeg op omdat we al snel op pad wilden. Om half 7 waren we in de ontbijtruimte en er stond duidelijk meer eten dan gistermorgen voor het ontbijt. Er verblijven hier allerlei zakenmensen/klusjesmannen die door de weeks in het hotel blijven volgens mij en in het weekend weer naar huis gaan. Er stonden in ieder geval veel bedrijfsbusjes op de parkeerplaats. Opvallend was ook dat er veel mensen met honden verbleven in het hotel.

We pakten alle spullen weer in de koffers en gingen op weg richting Ocala. We zagen het hotel in St. Augustine waar we eerder deze week geslapen hadden. De maximum snelheid onderweg wisselt ook zo enorm dan mag je 35, dan 40, 45, 65 en dan 70. Even verderop is het weer 55.
Op de rijksweg viel het ons op dat vrachtwagens zich ook niks aantrekken van de borden "No Trucks on left lane", ze scheuren je net zo hard aan alle kanten voorbij.
We reden door het dorpje Palatka, waar de tijd stil leek te hebben gestaan.

Later werd de omgeving wel mooier maar de weg was saai en recht door Ocala National Forest. Onderweg regende het zo nu en dan en de thermometer gaf 83 graden Fahrenheit aan.
Wat is het hier groot zeg, we zagen borden langs de weg dat er zwarte beren zouden zijn maar helaas hebben we ze niet gespot.

Na ruim 2 uur rijden kwamen we aan bij Juniper Springs waar we een kano wilden huren.
We moesten 5 dollar per persoon toegang betalen om het park binnen te komen. Bij de kano verhuur vroeg een ranger aan ons of we wel eens eerder met een kano gevaren hadden omdat deze route eigenlijk niet geschikt is voor beginners was. De route zou 3 tot 4 uur duren. Je kunt hier niet (zoals in Wekiwa) een stukje varen en dan omkeren maar moet naar het eind toe varen. Daar vandaan kunnen ze je komen ophalen. Vanwege de storm wisten ze nog niet zeker of de hele route wel begaanbaar was in verband met omgevallen bomen. Dit moesten ze nog nagaan.
Dit bracht ons toch wel erg aan het twijfelen. Je mag ook geen flesjes of blikjes drinken of een koelbox mee in de kano alleen maar thermos jugs and sealable containers for food.

We gingen toen een trail lopen over een board walk en omdat het zo ontzettend vochtig was, was de vlonder spekglad. We werden natuurlijk belaagd door muggen. Onderweg zagen we mooie grote vlinders en gekleurde vogels. We hoorden allerlei geluiden van krekels maar ook van dieren die we niet konden thuisbrengen.

Na wat gedronken te hebben zagen we toch maar af van het kanovaren. In het park was het trouwens weer compleet uitgestorven en pas toen we wegreden kwam er nog een auto aan.
We reden verder via Silver Springs naar Ocala waar we in het Historic District een poos rond wandelden. Dit was een weg met heel veel stoplichten en restaurants en winkels aan beide kanten, er was zoveel te zien.
We zagen ook grote signs o.a. met reclame over verzekeringen voor Sink holes maar ook veel anti abortus signs.
Bij Starbucks dronk ik een espresso en Nathalie een appelsap en later gingen we lunchen bij Stella's Modern Pantry. Een leuk zaakje met allerlei geinige keukenspulletjes. We kozen een sandwich met rauwe ham, kaas en pesto en kregen er een zakje chips bij.

's Middags keken we een hele tijd rond in een Walmart en genoten ervan om hier lekker rond te neuzen.
Ze verkopen de zotste dingen, er was al een heel schap met Halloween spullen. We zagen o.a. de nieuwe drankjes van Budweiser de STRAWberRITA en LIMEaRITA maar ze hadden alleen verpakkingen per 12 blikjes dat was een beetje jammer want wie weet is het helemaal niet lekker.

Aan het eind van de middag reden we naar het hotel Holiday Inn in Silver Springs waar we een ruime kamer op de 3e verdieping kregen. Tot nu toe hebben we in alle hotels kamers gekregen met twee queen beds, erg fijn. We kleedden ons om en gingen even zwemmen en aan de rand van het zwembad een boek lezen. Dat was ook wel eens fijn.

Op een gegeven moment kwam de receptioniste naar buiten om te zeggen dat er onweer aan kwam en we werden geadviseerd weg te gaan bij het zwembad.
We hadden al gemerkt dat het harder ging waaien en de lucht donkerder werd en nadat zij ons gewaarschuwd had hoorde we de donder in de verte.
Op de kamer gingen we lekker op bed liggen lezen met wat drinken en nootjes erbij.
's Avonds reden we door de stortregen naar Ocalo om te gaan eten. Onderweg zagen we dat het restaurant Cody's Roadhouse ook in Ocala zit. Die schijnt ook erg leuk te zijn en willen we nog eens proberen. Dit restaurant zit helaas (nog) niet in Orlando.
Maar op het plan voor vanavond stond Olive Garden dus daar reden we naar toe.

We konden direct aan tafel en zaten in een gezellig gedeelte van het restaurant en hadden een aardige ober. We kregen de lekkere breadsticks vooraf en hij vroeg of ik de rode wijn wilde proberen. Normaal vind ik een wijntje bij Italiaans eten altijd erg lekker maar omdat ik nu zelf moet autorijden kan ik het beter niet doen er zal maar wat gebeuren ......

Omdat we ons voor de nieuwsbrief aangemeld hadden kregen we een gratis appetizer. We kozen Smoked Mozzarella Fonduta, gesmolten kaas met lekker Toscaans brood. We kregen er de lekkere onbeperkte huissalade bij.

Als hoofdgerecht deelden we de Chicken and Shrimp Carbonara en dat was geen probleem. Ze hadden de porties in de keuken al verdeeld en we hadden er beiden genoeg aan. Het smaakte ontzettend lekker.

Op de terugweg miezerde het nog steeds een beetje en op een gegeven moment reden we van een helling af en stopte ik als eerste auto voor het stoplicht. De auto achter me was nog een eind  verwijderd maar toen ineens ....
een KNAL en we schoten vooruit met de auto. Er was een auto achterop ons gebotst.
We schrokken ons rot en stapten uit om te kijken. We beefden als een rietje en de jongen die op ons geklapt was ook. De voorkant van zijn auto zat heel erg in elkaar en bij ons zag je alleen wat verfstukjes van zijn auto maar voor de rest geen deuk of wat dan ook gelukkig.

Nathalie had wel gelijk pijn in haar nek en ik voelde het ook wel een beetje.
Ernaast lag een parkeerplaats bij een shop die gesloten was en we reden daar beiden naar toe om gegevens uit te wisselen. Hij belde gelijk zijn verzekering op en bekende schuld, hij had willen remmen maar door de regen slipte hij door en kon nergens anders heen.
Ik vroeg of de politie er niet bij moest komen omdat ik nooit zo iets meegemaakt had maar zijn verzekeringsagent zei dat het niet nodig was.
Wij reden terug naar het hotel (met de schrik in onze benen) en het was ongeveer 10 minuten rijden.
Ondanks dat het al half 3 's nachts was in Nederland wilden we toch het verhaal aan Tom vertellen en belden hem vanuit het hotel.
Terwijl we met hem belden op zijn mobiel hoorden we de huistelefoon ook over gaan en bleek het National te zijn die al ingelicht was en vroeg of wij terug konden keren naar "The scene of the accident" want daar zou inmiddels een politie agent staan om onze gegevens te noteren.
We waren blij dat wij Tom eerder gesproken hadden, hij had zich anders rot geschrokken!

We reden samen weer terug naar de plek van de aanrijding en zagen dat de auto van die jongen er nog steeds stond en er naast stond een politiewagen geparkeerd.
We hoorden die jongen tegen de agent zeggen dat hij ook aan de telefoon zat op het moment van het ongeluk en hij verklaarde dat hij alle schuld had. (Later hoorden we dat het in Amerika nog niet verboden is om te telefoneren achter het stuur en dit vaak als excuus wordt gebruikt bij een ongeluk. Echt ongelooflijk.)
Je ziet wel al spotjes op de tv met Don't text and drive, hopelijk wordt dat in Amerika ook snel verboden.

De sheriff vulde alle gegevens in op zijn computer en gaf ons een kaartje om aan National af te geven als we de huurauto inleveren. Hij had aan hen doorgegeven dat er een aanrijding was geweest.
Toen de agent vroeg of het met ons goed ging  en we klaagden over nekpijn, zei hij dat hij ging bellen om een ambulance te regelen om ons te checken.
We hebben ook nog vreselijk gelachen want terwijl we op de uitkijk stonden voor de ambulance dacht Nathalie dat ze hem aan zag komen rijden.

foto van internet

Was het een Doritos bestelauto!

Maar even later kwam er wel een ambulance met loeiende sirene en zwaailichten aangereden. De agent had al gezegd dat dat niet hoefde maar dat ze dat altijd zo leuk vonden om te doen. De ambulance broeders wilden Nathalie meenemen in de ambulance naar het Hospital voor een check up of we mochten zelf rijden als we daartoe in staat waren. We besloten zelf wel te gaan. De agent verontschuldigde zich omdat hij had gedacht dat zij ons ter plekke zouden onderzoeken.
We zouden ons moeten melden bij de emergency maar omdat het geen levensbedreigende situatie was kon het wachten wel eens heel lang gaan duren.
Toen de ambulance weg was, kwam er een brandweerwagen met sirenes aangereden omdat ze gehoord hadden dat er een aanrijding gebeurd was. Deze mannen waren erg aardig en wensten ons veel sterkte. Boven de plaats waar we stonden hing nog een toepasselijk bord:

Wat een toestand.
Dat het een "small world" is blijkt maar weer want de jongen van de aanrijding werkt als "baker" in de lunchroom waar we 's middags waren.

In het donker reden we naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis maar het was er pikdonker en onoverzichtelijk en omdat we de ziektekostenpapieren in het hotel hadden liggen, besloten we eerst te bellen met onze reis/ziektekostenverzekering om het ongeluk daar te melden. We willen morgenochtend afwachten om te zien hoe we ons dan voelen en kunnen dan altijd nog naar een ziekenhuis om ons na te laten kijken.
We stelden Tom weer op de hoogte van het een en ander en voelden ons daarna weer gerust gesteld.
Toen waren we wel toe aan een lekkere beker thee met wat chocolade.
We hebben nu heel erg zin om naar het huis te gaan om daar te gaan genieten en relaxen.